مهم ترین اصل و پایه حقوق بشر، «کرامت انسانی» است و سخن خداوند در آیه هفتاد سوره اسرا که می فرماید «همانا فرزندان آدم را کرامت بخشیدیم»، به این حقیقت اشاره می کند. امروزه یکی از مهم ترین مباحثی که ارتباط تنگاتنگی با افکار عمومی ملت ها دارد، رعایت مسئله حقوق بشر است، به گونه ای که بیشتر حکومت های جهان می کوشند نشان دهند در حکومت آنها، حقوق بشر نقض نمی شود و آنان، مدافعان واقعی این اصل اساسی اند تا حاکمیتشان را مشروعیت بخشند و واجد مشروعیت جهانی گردند. با وجود این، تا وقتی ضرورت های لازم، حکومت ها را در تنگنا قرار ندهد، حاضر نخواهند شد به حقوق مردم اهمیت بدهند. با دقت در دنیای به اصطلاح «متمدن امروزی» به روشنی درمی یابیم که «برابری عمومی انسان ها» چیزی بیش از حیله ای سیاسی برای فریب مردم نیست که به صورت مسئله ای سیاسی و اجتماعی مطرح شده است. ما در این نوشته می کوشیم به نقض حقوق بشر در غرب بپردازیم تا فاصله میان گفتار تا عمل مدعیان دروغین حقوق بشر ثابت شود.

منشور حقوق بشر

پس از پایان جنگ دوم جهانی و با توجه به خسارت هایی که به بار آورد، با تصمیم کشورهای توان مند آن زمان، سازمان ملل متحد، سکّان گسترش و حمایت از حقوق بشر را به دست گرفت و منشوری را در سال ۱۹۴۸ تصویب کرد که یک مقدمه و سی ماده دارد. این منشور به اختصار به انواع آزادی های فردی، نژادی و مذهبی و برابری و کرامت انسان ها می پردازد. البته مسلمانان معتقدند در حقوق بشر غرب، تعارض ها و نواقصی وجود دارد که نمی توان آن را در همه کشورهای جهان، به ویژه کشورهای اسلامی به طور کامل و بی قید و شرط اجرا کرد؛ زیرا در این منشور، حقوق بشر جهانی بر اساس فرهنگ حاکم بر غرب و دین مسیحیت بنا نهاده شده است و آموزه های دیگر فرهنگ ها و ادیان در تنظیم آن در نظر گرفته نشده اند. بر اساس دیدگاه اسلامی، انسان، بنده خداوند متعالی است و آزاد نیست تا هر کاری که بخواهد، بکند. بنابراین، باید در برابر خدا تسلیم و فرمان بردار باشد. از این رو، آنچه موجب پدید آمدن حقوق بشر اسلامی می شود، عمل به دستورهای خداست که قوانین و مقررات نیز بر آن مبنا تنظیم می شود.

رابطه حقوق داخلی با حقوق بین الملل از دیدگاه اسلام

خداوند به مؤمنان اجازه نمی دهد به بهانه هم سویی با حقوق بین الملل، از اصول اسلامی خود دست بردارند. ازاین رو، دولت های اسلامی در چارچوب معیارهای اسلام می توانند مقرراتی وضع کنند یا به پیشنهادهای خوبی که از سوی دیگران داده می شود پاسخ مثبت دهند. البته اسلام در اندیشه ای والاتر، خواهان آن است که دیگران نیز از دیدگاه های متعارض با توحید و خداپرستی دست بردارند و به سوی حقوق بین الملل الهی حرکت کنند. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «بگو ای اهل کتاب! به سوی کلمه حقی که میان ما و شما یکسان است بیایید و آن کلمه حق، این است که جز خداوند، کس دیگر را عبادت نکنیم و چیزی را شریک او قرار ندهیم و برخی از ما برخی دیگر را غیر از خدای یگانه به خدایی خود نگیریم. پس اگر آنها از حق روی برگرداندند، شما بگویید که شهادت می دهید که ما تسلیم امر خداییم.» براین اساس، در این آیه شریفه، خداوند به مؤمنان اجازه نمی دهد از اصول اسلامی خود دست بردارند.

تطبیق بیانیه جهانی حقوق بشر با نهج البلاغه

ماده ۲۵ بیانیه جهانی حقوق بشر می گوید: «هر کس حق دارد از سطحی از زندگی برخوردار باشد که سلامت و رفاه او و خانواده اش از جمله خوراک، لباس، مسکن و بهداشت را تأمین کند. همچنین حق دارد از خدمات ضروری اجتماعی در هنگام بیکاری، بیماری، درماندگی، بیوگی، پیری یا در دیگر موارد که بنا به اوضاع و احوال خارج از اراده او، وسایل معاش وی را مختل گرداند، استفاده کند.» جالب اینجاست که امام علی علیه السلام هزار و اندی سال پیش از وضع این قانون، در کلامی گهربار فرموده است: «در طبقه ای از مردم که مشکل معیشتی دارند، آنان که چاره ای ندارند و از نیازمندان هستند یا به علت بیماری ناتوان شده اند، باید مورد توجه و رسیدگی قرار گیرند.» از این رو، حضرت دستور داد بخشی از بیت المال را به این افراد اختصاص دهند.

نادیده گرفتن حقوق اولیه انسان ها در جوامع مدعی حقوق بشر

همه ساله اعلامیه ها و همایش های متعددی درباره حقوق بشر اعلام و برگزار می شود. با ارزیابی نتایج این همایش ها و روشی که سازمان ملل متحد در زمینه حقوق بشر در پیش گرفته است، با کمال تأسف باید گفت این کنفرانس ها و اعلامیه ها تاکنون بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و تأثیر آنها در عمل، بسیار ناچیز یا در بسیاری از موارد خلاف آن بوده است؛ چه آنکه دولت های بزرگ و هم دستان آنها، با تجاوز به حریم دولت های کوچک و ملت های مستضعف جهان، سخنی باقی نمی گذارند. تجاوز اسرائیل به فلسطین و لبنان، حمله شوروی به افغانستان، تجاوز حزب بعث عراق به ایران و هم اکنون اشغال افغانستان و عراق از سوی امریکا، نمونه هایی از زیر پا گذاشتن حقوق بشر است.

حقوق بشر در دهکده جهانی

امروزه با پیشرفت سریع علم و صنعت و پیدایش قطب های غول آسای صنعتی، اقتصادی و نظامی و نیز چیرگی فرهنگ ابتذال، رفاه زدگی و مادیت بر هیچستان غرب، این امکان فراهم آمده است که مستکبران جهان خوار، از تشکیل دهکده جهانی دم بزنند و با گسترش سلطه شبکه سازمان های بین المللی در سراسر جهان، حاکمیت نظم نوین جهانی را خواستار شوند. اینان به بهانه دفاع از حقوق بشر، با استفاده از وحشیانه ترین اقدامات ضد بشری، حکومت کشورها را تغییر می دهند و تصیفه های خونین نژادی را که به ددمنشانه ترین روش ها صورت می دهند، با ظرافت و ترفندهای گوناگون توجیه می کنند. همچنین با بستن پیمان های چندجانبه اقتصادی، زمینه های سلطه اقتصادی خود را بر کشورهای ضعیف و عقب مانده فراهم می آورند. سپس با آزمایش هر روزه سلاح های ویران گر خود، کشورهای ضعیف را تهدید می کنند، به آنها چنگ و دندان نشان می دهند و فریادهای اعتراض را به هر شکل ممکن در گلو خفه می کنند. همچنین با گسترش شبکه های مدرن و پیچیده ارتباطی، فضای فکری، اعتقادی و فرهنگی ملت ها را مسموم می کنند و با ایجاد جوّ خفقان فکری و فرهنگی، مانع هر گونه بیداری، نوآوری، پیشرفت، آزادی خواهی و استقلال طلبی در میان مردم فقرزده و در بند کشورهای مورد هجوم می شوند.

حق وتو؛ تقابل با حقوق بشر

حق وتو، مخالف و در تقابل با حقوق بشر است. شورای امنیت سازمان ملل، به سبب حق وتویی که پنج دولت امریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه در تصمیم گیری های آن دارند، تاکنون در بسیاری از مسائل بین المللی، طرف ناحق را گرفته و حق را پای مال کرده است. استکبار جهانی از این ابزار فرمایشی، به نفع خود بهره می برد و در حق ملت های مظلوم، ستم روا می دارد. استفاده از حق وتو، سبب ظلم به کشورهای ضعیف، از جمله شعله ور شدن جنگ ها و به تأخیر انداختن پایان آنها می شود. برای نمونه، شورای امنیت به ویژه امریکا که همواره خود را از مدعیان حقوق بشر می نامد، نه تنها با حمایت های بی دریغ خود از رژیم نژادپرست اسرائیل، دست این رژیم را در به خاک و خون کشیدن مردم بی دفاع و مظلوم فلسطین و لبنان باز گذاشته و سکوت کرده اند، بلکه از ابزار فرمایشی وتو نیز به نفع اشغال گران قدس استفاده می کنند.

**************************************************************

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه

#صبای عدالت آریانا

#SAAOK