✍دکتر اسدا… پازکیان،پژوهشگر مسائل سیاسی و بین المللی //
ایکاش امام خمینی (ره) را می دیدم.در زمان حیاتش بودم ،اما توفیق زیارتش را از نزدیک نداشتم ،و توفیق زیارت این مرد ربانی و عارف واصل صمدانی(ره) را از قاب تلویزیون و صدای اطمینان بخشش را صرفا از باندهای رادیو می شنیدم.
اما می دانستم آنان که طرفدار حریت،انسانیت،وحدانیت و توحید،معاد ،نبوت و امامت و عدل هستند ،مقوماتش را در این چهره نورانی و تابناک می دیدند.
علت اصلی جذبه ی امام و تبعیت مردم از وی جمیع اعتقاداتی بود که همواره او را خاضع و خاشع در برابر پروردگارمتعال و خدمتگزار ،مردم قرار می داد.
شاید همین علت اصیل ملهم،از عالم ملکوت ،برخی مفسرین و تحلیلگران را به اشتباه می کشاند که امام را چهره ای «کاریزما،یا کاریسما» و شخصیتی کاریزماتیک به حساب آورند.
چون کاریزما یا فره ایزدی ،معمولا صفتی بود که شاهان به خود متصف،می ساختند و یا برای شاهان توسط مادحین و (منجمین،مفسرین،معبرین و….) ساخته و پرداخته می شد تا مستمسکی این جهانی -آن جهانی برایشان در گرویدن بیشتر حامیانشان به آنان باشد.
چهره های که عموما منفور تاریخ قرار گرفتند.و کارویژه ی حاکمیتی شأن عمدتا پمپاژ ترس و تحکم برای به تبعیت کشاندن بود.
هیتلر،موسولینی،سالازار،آلنده،حسنی مبارک،قذافی،صدام ،استالین ،و دهها مورد از این ها علی رغم خلق جامعه ی توده ای بدون شعور و صرفا شور ناشی از ترس و هیجان ،هیچگاه به جذابیت فلسفه قیام امام خمینی(ره) نخواهند رسید.
چون امام خود را و‌نفس مطمئنه اش را همواره در جوار رحمت و نظارت پروردگار متعال می دید و عالم را محضر خدا می دانست.
امام خمینی (ره) هیچگاه در حاکمیت نظام الهی-سیاسی نهضت خویش ،دچار خود شیفتگی(نارسیسیسم) نشد و چارچوب معرفتی انقلاب خویش را خدمت به جهان اسلام از طریق ایران می دانست.
مرارت و هجران طولانی مدت از موطن،خویش را به جان خرید و سالیان سال از وطن دور ماند و در این ایام تبعید عزیزترین فرزند خویش را نیز که سرمایه عمرشان بود و در تراز مجتهدین بنام و صاحب کرسی تدریس در حوزه از دست داد و شهادت وی را از الطاف خفیه پروردگار دانست ،و همچنین بهترین شاگردان و یاران نهضتش (بهشتی،مطهری،مفتح ،رجایی،باهنر ،چمران و….)،نیز در راه تقویت و تحکیم دین الهی به خون خویش غلطیدند ،اما امام بزرگوار ما اندکی در مدافعه از آرمانهای توحیدی خویش پا را عقب نگذارند و نگاه وی به مردم و پروردگار نگاه صدرایی(سیر من الخلق،الی الحق مع الحق) بود.
این سالک عاشق دلداده نهضت حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) طوری زیست و طوری از دنیا مفارقت و رحلت نمود که هرگز تاریخ در خصوص هیچ شخص و شخصیتی چنین منزلت و‌تکریمی را بیاد ندارد.
ساده بگویم : امام خمینی هیچ چیز را برای خویش نمی خواست و هر آنچه را نیز میخواست صرفا برای رضای پروردگار متعال بود.
و همین ویژگی ممتاز است که این عالم مجاهد و فقیه عالیقدر و مرجع تقلید شیعیان جهان را به مرتبتی از رفعت می کشاند که در وصیتنامه جامع و پرمحتوای خویش اعلام می نمایند:
«اینجانب با آنچه در ملت عزیز از بیداری و هوشیاری و تعهد و فداکاری و روح مقاومت و صلابت در راه حق می بینم و امید آن دارم که به فضل خداوند متعال این معانی انسانی به اعقاب ملت منتقل شود و نسلاً بعد نسل بر آن افزوده گردد.
با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص، و به سوی جایگاه ابدی سفر می کنم. و به دعای خیر شما احتیاج مبرم دارم. و از خدای رحمان و رحیم می خواهم که عذرم را در کوتاهی خدمت و قصور و تقصیر بپذیرد.
وصیتنامه سیاسی – الهی امام خمینی (س)، ص ۹۱»
و اکنون بر ماست تا در آستانه سی و چهارمین سالروز عروج ملکوتیش یادش را گرامی دانسته و راه ایشان را ادامه دهیم و تبعیت محض از ولایت را نصب العین خویش نماییم.
#موسسه حقوقی و مباشرتی صبای عدالت آریانا
#saaok
